Revolutie in het Gekkenhuis & Immoraliteit

Revolutie in het Gekkenhuis, zo staat er te lezen op de achterflap van het boek, is een wending in de Nederlandse letteren. Het bevat korte verhalen die geschreven zijn in een verfrissend proza: lichtvoetig en direkt, zo helder en simpel, dat gesproken kan worden van een breuk met de heersende literatuuropvattingen, die er, volgens de auteur, op zijn gericht de lezer in te lijven in een burgermanswereld, waarin slechts plaats is voor oppervlakkigheid, levensangst of oeverloos gezeur.
De verhalen variëren van bizar tot regelrecht ontroerend, met één duidelijke lijn: het gevecht van het denkende, gevoelige individu met de verstikkende maatschappelijke krachten...'

Oppervlakkigheid betekent weinig meer dan jezelf op blinde wijze afzetten tegen al datgene wat mensen los kan breken uit de wereld van de algemeenheid: de algemeenheid van de goede groep, de algemeenheid van de goede moraal, de algemeenheid van de goede ideologie, etc.., etc...
Vandaar dat een van de belangrijkste verhalen in de bundel het gesprek is met wat de auteur 'De Ware Satan' noemt, een verhaal, dat in simpele bewoordingen aangeeft wat ketterse schrijvers en filosofen de zoektocht naar een immoreel bestaan noemen, niet omdat ze moraal afwijzen, maar omdat ze hebben ingezien dat wat veel mensen 'moraal' noemen helemaal geen moraal is, maar gewoon een 'goed' ogende vlag die op een volstrekt amorele modderschuit wordt geplaatst...
Immoreel zijn betekent dus in feite gewoon: proberen alles wat vals, leugenachtig en onecht is uit de moraal te verwijderen.

Gesprek met de Satan
Uit; Revolutie in het Gekkenhuis, Wim Duzijn, 1980